Εσείς πόσους «αριστούχους» είχατε στο σχολείο σας;

Στο δικό μου 56 (πενήντα έξι) !!! μαθητές είχαν πάνω από 18,5 και πήραν βραβείο. Το σύνολο των μαθητών 410. Ποσοστό: 1 στους 8!!! Η φάμπρικα στο απόγειό της.

Σε κάθε ένα από τα έξι τμήματα (25 μαθ/τμ) της Α γυμν του σχολείου μου, μόνο 5-8 μαθητές δεν απεφοίτησαν με 9-10 (άριστα) από το δημοτικό. Άρα το 70-80% των μαθητών των 3 δημοτικών της πόλης είναι άριστοι.

Τον Ιούνιο 07 οι ανεξεταστέοι ήταν 55. Τον Σεπτέμβριο 07 επέτυχαν και προβιβάστηκαν ή αποφοίτησαν: 55. Επιτυχία: 100%. Πέρασαν ακόμα και αυτοί που παραπέμπονταν με ολική εξέταση (λόγω απουσιών).

Σε όλους όμως είναι γνωστά τα αποτελέσματα που δίνουν οι ευρωπαϊκές στατιστικές για το επίπεδο των ελλήνων μαθητών 12-15 ετών στη γλώσσα και στα μαθηματικά.

Είναι αστείο, λοιπόν, να λέμε: «αν γράψεις παίρνεις, αν δεν γράψεις δεν παίρνεις βαθμούς».

Ο ρόλος του καθηγητή στη τάξη.

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της Άννας θα προσπαθήσω να δώσω το ρόλο του καθηγητή στη τάξη. Σκοπός μου δεν είναι να γίνω "απολογητής" του κλάδου, ή να καταμαρτυρήσω όλα τα κακώς κείμενα. Θα προσπαθήσω όσο πιο αντικειμενικά να δώσω την εικόνα της σημερινής τάξης και να μεταφέρω τη προσωπική μου στάση. Κάποιοι ίσως συμφωνήσουν ίσως διαφωνήσουν, κάποιοι ίσως δουν τον εαυτό τους και κάποιοι άλλοι ίσως μπουν σε σκέψεις. Όλα καλά και ευπρόσδεκτα.

Η σημερινή τάξη είναι ένας καθρέπτης, το είπε η Άννα και συμφωνώ. Για να δούμε τι δείχνει:
Δείχνει το μπαμπά που είναι και ο "πρώτος" και όλοι οι άλλοι είναι "τίποτα".
Δείχνει τη καταπιεστική μαμά που μέσα από το παιδί της περιμένει να πετύχει τα χαμένα όνειρα της. Δείχνει τη φυσιολογική οικογένεια, τη δεμένη, με αγάπη και κατανόηση αλλά δείχνει και τη διαλυμένη οικογένεια με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Και πολλά άλλα, την υγεία, την ασθένεια, την οικονομική άνεση ή δυσπραγία, ..., ... .Πολλά.
Οι μαθητές (είδωλα αυτής της εικόνας) βρίσκονται όλοι μαζί σε ένα χώρο για πολλές ώρες και αυτά τα χαρακτηριστικά (εμφανή ή καταπιεσμένα) εμφανίζονται με διάφορους τρόπους.

Και ο καθηγητής; Μέσα σε όλη αυτή τη ποικιλία, πρέπει να δουλέψει. Και να κάνει τι; Το μάθημά του. Ίσως. Νομίζω όμως ότι σημαντικότερο είναι να περάσει "αξίες". Με τη συμπεριφορά του να δώσει δείγμα ισονομίας, αξιοκρατίας, ειλικρίνειας, σταθερότητας, σωστής κρίσης σε καθημερινά προβλήματα. Αν είναι έτσι μπορεί να σταθεί μέσα στη τάξη και να κάνει το μάθημά του. Αλλιώς πάντα θα υπάρχουν οι δυσαρεστημένοι οι οποίοι θα "τινάζουν το μάθημα στον αέρα". Μέσα στη τάξη οι μαθητές δεν πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν ειδική μεταχείριση ευνοϊκή ή όχι. Πρέπει να γνωρίζουν από τη πρώτη στιγμή που βρίσκονται και μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Αν ξεπεράσουν τα όρια πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ποινή και πρέπει να είναι ίδια για όλους, "καλούς" και "κακούς" μαθητές.

Το θέμα της προσφώνησης είναι ένα σημαντικό για μένα θέμα. Γιαυτό μαθαίνω όλους τους μαθητές με το όνομά τους. Έτσι και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι είναι "κάποιοι" που τους αναγνωρίζουν αλλά δεν θεωρούν ότι υποτιμούνται με εκφράσεις του τύπου "εσύ στο τρίτο θρανίο", ή "εσύ δίπλα στο Ταδόπουλο". (Τον Ταδόπουλο τον ξέρει εμένα όμως όχι). Σε κάθε αίτημα από κιμωλία μέχρι απουσιολόγιο ή οτιδήποτε χρειαστεί να φέρουν ή να μοιράσουν ακολουθεί το "ευχαριστώ". Δεν υπάρχει κάτι που θεωρείται αυτονόητο ή υποχρέωσή τους. Ακόμα και αν είναι έτσι, ακολουθεί το "ευχαριστώ". Με αυτό το τρόπο οι μαθητές μαθαίνουν να εκτιμούν τη δουλειά τους αλλά και των άλλων.

Στο γνωστικό επίσης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από τη πρώτη μέρα ξέρουν τι θέλω και τους κανόνες του παιγνιδιού. Αν δεν ανταποκριθούν θα έχουν τον ανάλογο βαθμό, ο οποίος είναι ένα σύνολο πραγμάτων που μετράνε στην αξιολόγηση
-προσπάθεια
-συμμετοχή
-συνέπεια
και φυσικά επίδοση.
Στα γραπτά η κλίμακα είναι εικοσαβάθμια και οι μονάδες μοιρασμένες και αν γράψεις παίρνεις αν δε γράψεις χάνεις βαθμούς. Για όλους το ίδιο. Και αν καμιά φορά κάνω λάθος (έχω ξεχάσει θέμα ή δεν πρόσθεσα θέμα κλπ κλπ) δέχομαι και ενστάσεις και αν είναι σωστές κάνω την απαραίτητη διόρθωση. Δεν έχω το "αλάθητο". Και δεν φοβάμαι αν δεν ξέρω κάτι να το ομολογήσω και να το πάρω για το σπίτι και να απαντήσω αύριο. Και θα απαντήσω. Δεν πρόκειται να αφήσω μετέωρη απάντηση.

Μέσα στη τάξη αναγνωρίζω την ανάγκη τους να πουν μια λέξη ο ένας στον άλλο. Αλλά μια λέξη όχι ψιλοκουβεντούλα. Μεγαλύτερη αναστάτωση θα προκαλούσα με συνεχείς παρατηρήσεις παρά με ένα άγριο βλέμμα όταν πάνε να ξεφύγουν. Συνήθως φτάνει και σταματάνε και η τάξη δεν καταλαβαίνει καν τι έγινε. Στα μισά περίπου της ώρας μετά την εξέταση και πριν ξεκινήσει η παράδοση, γίνεται ένα μικρό "διάλειμμα" 1-2 λεπτών. Πάντα υπάρχει μια αφορμή να πεις κάτι άσχετο, να χαλαρώσει λίγο η τάξη και να μαζευτούν μετά να περάσουν στον δεύτερο γύρο.

Για μένα αυτά είναι δεδομένα αλλά πάντα υπάρχουν οι ακραίες καταστάσεις. Εκεί εγώ έχω το χιούμορ που με σώζει. Γενικά αποφορτίζω τη κατάσταση και "τα βάζουμε κάτω". Από αυτό συνήθως βγαίνει καλό. Προσωπικά δεν βρίζω. Μερικές φορές ισορροπώ ανάμεσα στο χιούμορ και την ειρωνεία και δεν μ' αρέσει. Νομίζω όμως ότι περισσότερο είμαι στη σωστή μεριά του χιούμορ. Όταν βάζω τις φωνές και με ακούει ο όροφος, σπάνια ξεφεύγω φραστικά. Λέω πράγματα σκληρά αλλά όχι προσβλητικά. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες καταστάσεις τις αποφεύγω γιατί μετά για 4-5 μέρες δεν μπορώ να μιλήσω.

Δεν ξέρω αν κάνω καλά, ή πόσο καλά κάνω. Θα παρατηρήσατε ότι στα παιδιά δεν καταλόγισα ευθύνες (σε ελάχιστες περιπτώσεις ίσως θα έπρεπε), και ότι αναφέρθηκα κυρίως στο σπίτι. Δεν μίλησα για εκπαιδευτικούς αλλά για καθηγητές που "παίρνουν τα παιδιά στα χέρια τους" στα 12 και 15 τους με πολλά πράγματα δεδομένα από το σπίτι. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς ζητάνε από τους καθηγητές να κάνουν με 2 ή 3 ώρες την εβδομάδα, τη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά τους που δεν μπόρεσαν αυτοί να κάνουν μέσα σε 15 χρόνια. Και σε αρκετές περιπτώσεις γνωρίζοντας μια μερική αλήθεια των γεγονότων, καθιστούν το καθηγητή υπεύθυνο σε πράγματα που δεν πρέπει. Προσωπικά δεν νομίζω ότι υπάρχει άσπρο - μαύρο αλλά άπειρες αποχρώσεις του γκρι.

Τέλος πάντων μπορώ να γράφω πολλές ώρες και έτσι μαζεύομαι και σταματάω. Όμως καλό θα ήταν μέσα στα πλαίσια ενός εποικοδομητικού διαλόγου, να γράψετε όλοι τη γνώμη σας.Για τη δυνατότητα εγγραφής υπάρχουν οδηγίες στα γενικά κείμενα του blog.

Καλημέρα σε όλους.

Θυμάμαι μια φορά ...

... στη τάξη την εξής ιστορία.
Ήταν 1997 και ένα μαθητής ο Κώστας ήταν πολύ αδύνατος μαθητής και το κυριότερο ήταν αδιάφορος μέσα στη τάξη. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να συμμετάσχει μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Πέρασε ο καιρός και βρεθήκαμε σε κάποια εγκαίνια μιας έκθεσης ζωγραφικής πέρυσι.
- Γειά σου Κώστα, τι κάνεις;
- Καλά κύριε.
Η προσφώνηση αυτή από ένα 25 χρονο πλέον νέο που του βγήκε αβίαστα και δεν είχε κανένα ίχνος δυσφορίας ή κάτι άλλο με συγκίνησε. Τα είπαμε λιγάκι, για το τι κάνει τώρα, με ρώτησε το κλασσικό "τι κάνει το σχολείο" και πάνω στη κουβέντα του θύμισα ένα περιστατικό που είχε γίνει στη Β' λυκείου. Το θυμήθηκε γιατί αφορούσε μια σημαντική στιγμή της ζωής του - τη γέννηση της μικρότερης αδελφής του - αλλά του έκανε εντύπωση που το θυμόμουνα εγώ. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ο καθένας από τους μαθητές αφήνει το ίχνος του μέσα στη εκπαιδευτική μου πορεία γιατί η σχέση μας είναι αμφίδρομη. Σε αυτή τη φάση του λέω ότι πρέπει να αισθανόσουν άσχημα που σε ρωτούσα συνέχεια για τη χημεία και δεν απαντούσες. Και μου δίνει την εξής απάντηση:
(Τη μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ)
Να σας πω, εσάς σας προτιμούσα που με ρωτάγατε συνέχεια και ας μην απαντούσα, σε σχέση με άλλους καθηγητές που με είχαν "αφήσει" σε μια γωνία και δεν ασχολήθηκαν καθόλου με μένα. Και όσο και να φαίνεται περίεργο σε εσάς διάβαζα. Αλλά δεν τα κατάφερνα.
-Και καλά, ρωτάω εγώ, δεν υπήρχε κάποιο μάθημα να σε ενδιαφέρει και να το διαβάζεις;
Οι καθηγητές που είχαν μαθήματα που με ενδιαφέρανε, δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για μένα. Από τη στιγμή που αυτοί οι καθηγητές δεν ενδιαφέρθηκαν για μένα και εγώ δεν ενδιαφέρθηκα για αυτούς και τα μαθήματά τους αλλά και για όλα τα άλλα μαθήματα.
Νομίζω ότι η απάντηση του Κώστα είναι απολύτως ειλικρινής, γιατί απλά δεν έχει κανένα λόγο να " χαϊδέψει" τα αυτιά μου. Δείχνει όμως την επίδραση που έχει στη μετέπειτα πορεία ενός παιδιού μια συμπεριφορά δική μας.
Όταν τον είχα δει στην έκθεση ετοίμαζε το φάκελλο του για να κάνει αίτηση στη σχολή Καλών Τεχνών. Η αλήθεια είναι ότι έκτοτε δεν τον έχω ξαναδεί για να δω την έκβαση της προσπάθειάς του.

Τι σας τη σπάει στο σχολείο σας;

Θα τα αναφέρω συνοπτικά.

Το κτήριο: παλιό και βρώμικο.

Οι φωνές των παιδιών: γυμνάσιο γαρ.

Η μεγάλη ηλικία των συναδέλφων: Πολλοί είναι αξιόλογοι αλλά αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Ή φροντίζουν να το κρύβουν ;)

Ο διευθυντής: το μεγαλύτερο πρόβλημα του σχολείου. Το ψάρι βρωμάει κλπ. Το χειρότερο είδος διευθυντή είναι αυτό που διοικεί με το περίφημο «τελευταίο συρτάρι».

Ο μεγάλος αριθμός μαθητών και καθηγητών που ζουν στοιβαγμένοι σε ένα στάβλο. Πραγματική ασφυξία στις αίθουσες, στο προαύλιο, στους διαδρόμους, στα γραφεία.

Οι τραμπούκοι του σχολείου: Αυτοί που δέρνουν τους άλλους μαθητές και τρομοκρατούν τους καθηγητές. Είναι οι πραγματικοί αρχηγοί του σχολείου.

Για όλα αυτά, το σχολείο έχει κακή φήμη στην τοπική κοινωνία. Μάλλον θεωρείται το χειρότερο στην περιοχή.

Φαντάζομαι ότι δεν έχετε απορία για το επίπεδο των σπουδών που παρέχονται στους μαθητές.

Γιατί διδάσκω;
Γιατί είναι μια δουλειά.
Γιατί μου αρέσει να με ακούν και να με θαυμάζουν :) [όπως θαύμαζα (κάποιους) και γω (παλιά αλλά και τώρα)].
Γιατί έχω χρόνο για την οικογένειά μου και να κάνω κι άλλα πράγματα που μου αρέσουν επίσης.
Γιατί συναντάς (συχνά) ανθρώπους που έχουν να σου μάθουν κάτι.
Γιατί αλλάζεις κάθε χρόνο παραστάσεις.
Γιατί μπορείς να αλλάζεις τον εαυτό σου (αχ οι νεώτερες γενιές) και τους άλλους.
Γιατι με πληρώνουν για αυτά που μου αρέσει να κάνω.
Και τέλος που, μετά από χρόνια, οι πρώην μαθητές μου μού φωνάζουν όταν με συναντούν "γειά σου δάσκαλε" (αλλά αυτό δεν τό 'ξερα από την αρχή).
Είναι μια καλή δουλειά, τελικά. Είμαι τυχερός που την επέλεξα.

Γιατί διδάσκω ΙΙΙ

λοιπόν , γιατί διδάσκω ;

Διδάσκω, γιατί θεωρώ ότι είναι μια πράξη ανθρωπισμού προς ανθρώπους που αξίζει να ανακαλύψουν τις κρυμμένες τους δυνάμεις και που αν συμβάλλω και εγώ σε αυτό νιώθω υπέρτατη ικανοποίηση.

Διδάσκω, γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι την αγάπη για το ανθρώπινο πνεύμα έτσι όπως αυτό κατέγραψε τις ανησυχίες του μέσα στην ιστορία.

Διδάσκω, γιατί μοιράζομαι μικρές γοητευτικές στιγμές αφού κάθε διδακτική ώρα είναι μια μοναδική εμπειρία.

Διδάσκω, γιατί μου αρέσει να ανακαλύπτω με τους μαθητές μου τη γοητεία των λέξεων κάνοντας την καθημερινότητά μας πιο υποφερτή.

Διδάσκω, γιατί θέλω να νιώσουν οι μαθητές μου ότι η ποίηση δεν είναι μουσειακό είδος αλλά ένα ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων.

Διδάσκω, γιατί κάθε μέρα είναι μια πρόκληση για να είμαι καλύτερη έκπαιδευτικός και καλύτερος άνθρωπος.

Διδάσκω, γιατί τα παιδιά μου έχουν κριτήριο και μου ζητάνε αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη.

Διδάσκω, γιατί ανατρέπω το πρόγραμμα όταν και όπου χρειάζεται για να ασχοληθώ με τις προσωπικές τους ανάγκες.

Διδάσκω, γιατί με το χιούμορ ακόμη και το πιο δύσκολο αντικείμενο γίνεται προσπελάσιμο.

Διδάσκω, γιατί εδώ και 17 χρόνια απέκτησα μέσα από τους μαθητές μου τους καλύτερούς μου φίλους.

Διδάσκω,γιατί νομίζω ότι ο πιο γοητευτικός και δημιουργικός χώρος είναι αυτός της εκπαίδευσης....

Θα μπορούσα να γράψω και πολλά αλλά γιατί είμαι και λίγο "ψώνιο" με τη δουλεία μου αλλά μην κουράσω τους αναγνώστες!!!

Γιατί διδάσκω; (ΙΙ)

"Γιατί διδάσκω" λοιπόν το ερώτημα και το μικρόφωνο φτάνει και σε μένα...

[Για να σκεφτώ. Σίγουρα δεν διδάσκω επειδή "έτσι ήρθαν τα πράγματα" και η εκπαίδευση φάνηκε να είναι "η μόνη λύση". Ότι σκέφτηκα πως είμαι τυχερός γιατί το επάγγελμα που υποψιαζόμουν ότι θα μου αρέσει, τελικά με ξετρέλανε, αυτό ναι, είναι αλήθεια. Άρα στο νου μου το ερώτημα δεν είναι "γιατί διδάσκω", αλλά "γιατί μου αρέσει να διδάσκω". Τέλος πάντων.]

Πρώτον, μου αρέσει να διδάσκω το αντικείμενο μου: φυσικές επιστήμες. Όχι γιατί θεωρώ τις φυσικές επιστήμες ένα αξιόλογο είδος γνώσης, αλλά μάλλον γιατί συμφωνώ με αυτό που ονομάζεται "δημοκρατικό επιχείρημα" υπέρ της διδασκαλίας τους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, διδάσκουμε φυσικές επιστήμες γιατί η γνώση τους είναι απαραίτητη στους πολίτες μιας κοινωνίας που συχνά θα χρειαστεί να πάρουν θέση σχετικά με καίρια ζητήματα που σχετίζονται με τις φυσικές επιστήμες. Κλασικό παράδειγμα σε τέτοιου είδους συζητήσεις αποτελούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα. Διδάσκουμε φυσική γιατί δεν θέλουμε στο μέλλον να λάβουμε αφελείς αποφάσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα.

Δεν διδάσκω επειδή έχω μεγάλη άδειες στις διακοπές μου, αν και κάτι τέτοιο το γουστάρω φοβερά.
Καμιά φορά βέβαια εκνευρίζομαι με φωνές που ισχυρίζονται ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αραχτοί ή τεμπέληδες τύποι που δουλεύουν ελάχιστα και παίρνουν τεράστιες άδειες. Αλλά σύντομα το ξεπερνώ. Το σίγουρο είναι ότι όταν κάποιος εκφράζει τέτοιους ισχυρισμούς, είναι σαν να μου λέει ότι βάζει τη δουλειά του εκπαιδευτικού στο ίδιο τσουβάλι με οποιαδήποτε δουλειά και πως όλα αυτά τα αυτονόητα περί σημασίας της παιδείας τα έχει στείλει στο βρόντο.

Διδάσκω γιατί διδάσκω σημαίνει δημιουργώ. Κάθε μέρα ιδέες, αδιέξοδα, ιδέες και ξανά πάλι τα ίδια. Από τη βελτίωση ενός πειράματος, μέχρι το πώς θα συμπεριφερθώ απέναντι σε αυτόν τον κατακλυσμό εφηβείας ή το πώς μπορώ να ομορφύνω μια διάλεξη για ένα ας το παραδεχτώ βαρετό θέμα, δημιουργώ συνεχώς. Προσπαθώ δηλαδή...

Διδάσκω γιατί έχω και ένα κόλλημα με την τέχνη. Όχι οποιαδήποτε, αλλά τη θεατρική. Δύσκολα θα μου βγάλεις από το μυαλό την πεποίθηση ότι κάθε διδασκαλία είναι στην ουσία της μια θεατρική παράσταση. Οι ήρωες μπροστά και τα ηθικά διδάγματα από πίσω. Σαν να λέμε τα γεγονότα μπροστά και το μήνυμα πίσω. Σαν να λέμε το πείραμα μπροστά και πίσω η θεωρία που "πρέπει να φανεί".

Και τέλος διδάσκω γιατί διδάσκω σημαίνει έχω μπροστά μου μαθητές, που θυμήσου σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Που άνθρωπος σημαίνει δίκοπο μαχαίρι, ούτε αυτό να το ξεχνάς. Που μπορεί να είναι απίστευτα ειλικρινείς ή συγκινητικά αυθόρμητοι, αλλά ταυτόχρονα να είναι και οι πιο αυστηροί κριτές. Που η πιο εφιαλτική μορφή αξιολόγησης ωχριά μπροστά σε μια τους μόνο κουβέντα. Που μπορούν να σε κάνουν να δακρύσεις, αλλά και να μη μπορείς να κοιμηθείς από τις τύψεις (αλλά αυτό καλύτερα να μη το μάθουν).

Που είναι πιθανό να σε αγαπήσουν αλλά εξίσου πιθανό να σε μισήσουν.

Και εκεί μέσα εγώ "δουλεύω".

Γιατί διδάσκω;

Παίρνω τη μπάλλα από την Έλενα και βάζω το πρώτο ερώτημα.

Θα καταθέσω τις σκέψεις που με οδήγησαν πριν από 21 χρόνια να χτυπήσω τη πόρτα του φροντιστηρίου που ήμουνα μαθητής και να ζητήσω δουλειά σαν καθηγητής. Σε κάποια σημεία θα αναφέρω και κάποιες απόψεις άλλων που κατά καιρούς έχω ακούσει.

Μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1979 και βγήκα με το στρατό Οκτώβρη του 1986. Από το Σεπτέμβρη του 86 δούλευα στο φροντιστήριο που ήμουν μαθητής.Πριν από αυτό όμως...

Μπαίνοντας είχα αποφασίσει ότι ΔΕΝ θα γινόμουνα καθηγητής. Εμένα με περίμενε η έρευνα και το εργοστάσιο. Μάλιστα είχα ψάξει και το θέμα των μεταπτυχιακών, στο εξωτερικό κάτι δύσκολο τότε. Στο τέλος του 1ου έτους πήγαμε εκπαιδευτική εκδρομή στη Δυτική Ελλάδα. Γυρίσαμε όλα τα εργοστάσια και εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω σε εργοστάσιο. Δεν είχα προσδιορίσει τους λόγουςαπλά έβλεπα ότι δεν μπορούσα. Έτσι κάνω στροφή και λέω "εκπαίδευση". Δεν πάω εγώ εκεί μέσα.(στο εργοστάσιο).Αυτά εν έτει 1980-1981.

Μπαίνω πρώτη φορά σε φροντιστηριακή τάξη το 1986 και βγαίνω φρικαρισμένος. Όταν ρώτησα τους καθηγητές μου και νυν εργοδότες μου τι έχει γίνει μου απάντησαν απλά ότι άλλαξαν τα πράγματα (μέσα σε 8 χρόνια!), και τώρα έρχονται στο φροντιστήριο όχι για να μάθουν αλλά γιατί έρχεται ο κολητός ή έχει ωραίες κοπέλες.(!) Το 1988 μπαίνω σε σχολική τάξη όπου τα πράγματα είναι διαφορετικά και ζητάω βοήθεια. Η βοήθεια έρχεται από τον φιλόλογο που είχα στο σχολείο (γεια σου δάσκαλε εκεί ψηλά που βρίσκεσαι αν φτάνει το ΙΝΤΕΡΝΕΤ και διαβάζεις), ο οποίος με βοήθησε σημαντικά δίνοντας μου εγκυκλίους και υλικό αλλά και πρακτικές συμβουλές για τη τάξη. Τότε σκέφτηκα ότι εγώ θα δώσω μια νέα διάσταση στο μάθημα της Χημείας. Πήρα θάρρος και ξεκίνησα.

Όμως δεν έφτανε. Δεν καταλάβαινα τι γίνεται. Είχα χάσει συνέχειες. Στο πανεπιστήμιο δεν είχαμε παιδαγωγικά. Βλέπετε το χημικό είναι "παραγωγική" σχολή και όχι εκπαιδευτική. Εκπαιδευτική σχολή τότε ήταν οι φυσιογνώστες (το 1980 ή 81 διαλύθηκε η σχολή). Αρχίζω λοιπόν τη μελέτη: εφηβεία, προβλήματα, Α.Σ.Νηλ (αντιαυταρχικό σχολέιο) Κασσωτάκης (διαχείρηση τάξης,) Φράγκος (συστήματα αξιολόγησης) και ό,τι άλλο βρέθηκε μπροστά μου αλλά και χημεία, πολύ και πολλή χημεία. Δεν έπρεπε να μη μπορώ να λύσω άσκηση. Και να ασκήσεις και να σημειώσεις.

Όσον αφορά τα βιβλία μερικές φορές αισθάνθηκα ότι γράφτηκαν απο ανθρώπους που είχαν ξεχάσει τι σημαίνει τάξη. Αλλες φορές βοήθησαν δίνοντας κατευθύνσεις. Μέσα στη τάξη όμως ήταν το μεγάλο σχολείο. Οι μαθητικές μου εμπειρίες, εντάξει δεν ήταν και οι καλύτερες, αλλες εποχές, αλλά έτσι ήταν.

Το πρώτο πράγμα που επιδίωξα ήταν ο σεβασμός προς τα παιδιά. Μου τον επέστρεψαν στο πολλαπλάσιο. Μετά καθιέρωσα το προσωπικό ύφος όπου κάθε παιδί είχε όνομα. Μετά προκαλούσα συζητήσεις που εκεί τα παιδια απελευθερώνονταν και λέγαν πραγματικά αυτό που συνέβαινε. Τότε πολλά πράγματα μπαίνανε στη θέση τους. Υπήρχαν εξηγήσεις για όλα. Εγώ κατέγραφα. Την επόμενη χρονιά ήξερα περισσότερα. Προσπαθούσα να μη δίνω λύσεις. Δεν είμαι απο μηχανής θεός ούτε ειδικός στη ψυχολογία. Όμως άκουγα και όπου μπορούσα να πω κάτι μια ιδέα, μια κουβέντα το έκανα. Ποτέ δεν σχολίασα τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν ξέρω τι συνέπειες μπορεί να είχε κάτι τέτοιο και πάντα έδινα μια άλλη οπτική. Δενμπορώ να ξέρω τι γίνεται. Δεν έχω πλήρη εικόνα. Αρα μια απλή κουβέντα δική μου μπορεί να ερμηνευθεί με τρόπο εντελώς διαφορετικό.

Μου άρεσε γιατί νόμιζα ότι είχα ένα ακροατήριο και έπαιζα σε ένα θέατρο. Σκοπός μου ήταν να κρατήσω το κόσμο και στο τέλος μέσα από αυτό το show να έχουν μείνει οι γνώσεις που πρέπει στα παιδιά. Ίσως μου αρέσει να είμαι το κέντρο της προσοχής. Μου αρέσει πολύ το παιγνίδι της αλληλεπίδρασης. Προκαλώ τα παιδιά να αντιδράσουν σε κάτι που λέω, αλλά ειμαι έτοιμος και για εκείνον που θα ξεφύγει και θα πει κάτι που δεν πρέπει. Εκεί απλά σχολιάζω και του υποδεικνύω το λόθος. Δεν δείχνω διπλό πρόσωπό ώστε τα παιδιά να μη ξέρουν που βρίσκονται. (δηλαδή αν μπορούν να λένε τελικά αυτό που θέλουν ή όχι). Απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις και έχω το νου μου μη τολμήσει και σχολιάσει κανείς απάντηση συμμαθητή του. (το στυλάκι του ξερόλα : μα καλά τι ρωτάει πφ!! κα). Εκεί γίνεται ψιλοχαμός.

Τελικά νομίζω ότι δεν είπα ακόμα γιατί διδάσκω

Γιατί μ'αρέσει. Μ' αρέσει να βλέπω μαθητές μου που χαίρονται που με βλέπουν. Μ' αρέσει να είμαι το κέντρο της προσοχής (είμαι ανασφαλής -'ισως). Μ' αρέσει να δίνω τρόπο σκέψης και διεξόδου σε προβλήματα. Μ' αρέσει η συζήτηση με τα παιδιά. (Νομίζω ότι έχω "κερδίσει" και 5-6 χρόνια)

Δεν έγινα καθηγητής γιατί δεν έβρισκα τι άλλο να κάνω, όπως ομολόγησε συνάδελφος εισηγήτρια σε συνέδριο διδακτικής(!) (το είπε σε κατ' ίδιαν πηγαδάκι και μετά έκανε εισήγηση για το πως θα κάνουμε καλό μάθημα!!!)

Δεν έγινα καθηγητής για το τρίμηνο του καλοκαιριού (άλλωστε τα τελευταία χρόνια φεύγω 18/7 λόγω μηχανογραφικών)

Σίγουρα δεν έγινα για τα λεφτά.

ΥΓ : Κάποιες από αυτές τις σκέψεις τις έγραψα ήδη σε κάποιο σχόλιο στης ΕΛΕΝΑς. Είναι γιατί αυτά μου ήρθαν διαβάζοντας τη συζήτηση που άνοιξε εκεί. Συγνώμη αν σας έβαλα να τα ξαναδιαβάσετε.

Καλή αρχή

Το παρόν blog γεννήθηκε μετά από μια ιδέα της έλενας

Στόχος του είναι, όλοι όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση, να φτιάξουμε ένα μπλογκ στο οποίο θα περιγράφουμε προβληματισμούς και σκέψεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μας στη σχολική τάξη.

Πίσω από κάτι τέτοιο κρύβεται η πεποίθηση ότι έτσι θα βελτιώσουμε τη δουλειά μας...

Όποιος συνάδελφος επιθυμεί να συμμετέχει σε αυτή την προσπάθεια, δηλαδή να έχει δικαίωμα δημοσίευσης σε αυτό το blog, δεν έχει παρά να στείλει mail στη διεύθυνση:

gepsimos (papaki) yahoo.gr