Γιατί διδάσκω;

Παίρνω τη μπάλλα από την Έλενα και βάζω το πρώτο ερώτημα.

Θα καταθέσω τις σκέψεις που με οδήγησαν πριν από 21 χρόνια να χτυπήσω τη πόρτα του φροντιστηρίου που ήμουνα μαθητής και να ζητήσω δουλειά σαν καθηγητής. Σε κάποια σημεία θα αναφέρω και κάποιες απόψεις άλλων που κατά καιρούς έχω ακούσει.

Μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1979 και βγήκα με το στρατό Οκτώβρη του 1986. Από το Σεπτέμβρη του 86 δούλευα στο φροντιστήριο που ήμουν μαθητής.Πριν από αυτό όμως...

Μπαίνοντας είχα αποφασίσει ότι ΔΕΝ θα γινόμουνα καθηγητής. Εμένα με περίμενε η έρευνα και το εργοστάσιο. Μάλιστα είχα ψάξει και το θέμα των μεταπτυχιακών, στο εξωτερικό κάτι δύσκολο τότε. Στο τέλος του 1ου έτους πήγαμε εκπαιδευτική εκδρομή στη Δυτική Ελλάδα. Γυρίσαμε όλα τα εργοστάσια και εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω σε εργοστάσιο. Δεν είχα προσδιορίσει τους λόγουςαπλά έβλεπα ότι δεν μπορούσα. Έτσι κάνω στροφή και λέω "εκπαίδευση". Δεν πάω εγώ εκεί μέσα.(στο εργοστάσιο).Αυτά εν έτει 1980-1981.

Μπαίνω πρώτη φορά σε φροντιστηριακή τάξη το 1986 και βγαίνω φρικαρισμένος. Όταν ρώτησα τους καθηγητές μου και νυν εργοδότες μου τι έχει γίνει μου απάντησαν απλά ότι άλλαξαν τα πράγματα (μέσα σε 8 χρόνια!), και τώρα έρχονται στο φροντιστήριο όχι για να μάθουν αλλά γιατί έρχεται ο κολητός ή έχει ωραίες κοπέλες.(!) Το 1988 μπαίνω σε σχολική τάξη όπου τα πράγματα είναι διαφορετικά και ζητάω βοήθεια. Η βοήθεια έρχεται από τον φιλόλογο που είχα στο σχολείο (γεια σου δάσκαλε εκεί ψηλά που βρίσκεσαι αν φτάνει το ΙΝΤΕΡΝΕΤ και διαβάζεις), ο οποίος με βοήθησε σημαντικά δίνοντας μου εγκυκλίους και υλικό αλλά και πρακτικές συμβουλές για τη τάξη. Τότε σκέφτηκα ότι εγώ θα δώσω μια νέα διάσταση στο μάθημα της Χημείας. Πήρα θάρρος και ξεκίνησα.

Όμως δεν έφτανε. Δεν καταλάβαινα τι γίνεται. Είχα χάσει συνέχειες. Στο πανεπιστήμιο δεν είχαμε παιδαγωγικά. Βλέπετε το χημικό είναι "παραγωγική" σχολή και όχι εκπαιδευτική. Εκπαιδευτική σχολή τότε ήταν οι φυσιογνώστες (το 1980 ή 81 διαλύθηκε η σχολή). Αρχίζω λοιπόν τη μελέτη: εφηβεία, προβλήματα, Α.Σ.Νηλ (αντιαυταρχικό σχολέιο) Κασσωτάκης (διαχείρηση τάξης,) Φράγκος (συστήματα αξιολόγησης) και ό,τι άλλο βρέθηκε μπροστά μου αλλά και χημεία, πολύ και πολλή χημεία. Δεν έπρεπε να μη μπορώ να λύσω άσκηση. Και να ασκήσεις και να σημειώσεις.

Όσον αφορά τα βιβλία μερικές φορές αισθάνθηκα ότι γράφτηκαν απο ανθρώπους που είχαν ξεχάσει τι σημαίνει τάξη. Αλλες φορές βοήθησαν δίνοντας κατευθύνσεις. Μέσα στη τάξη όμως ήταν το μεγάλο σχολείο. Οι μαθητικές μου εμπειρίες, εντάξει δεν ήταν και οι καλύτερες, αλλες εποχές, αλλά έτσι ήταν.

Το πρώτο πράγμα που επιδίωξα ήταν ο σεβασμός προς τα παιδιά. Μου τον επέστρεψαν στο πολλαπλάσιο. Μετά καθιέρωσα το προσωπικό ύφος όπου κάθε παιδί είχε όνομα. Μετά προκαλούσα συζητήσεις που εκεί τα παιδια απελευθερώνονταν και λέγαν πραγματικά αυτό που συνέβαινε. Τότε πολλά πράγματα μπαίνανε στη θέση τους. Υπήρχαν εξηγήσεις για όλα. Εγώ κατέγραφα. Την επόμενη χρονιά ήξερα περισσότερα. Προσπαθούσα να μη δίνω λύσεις. Δεν είμαι απο μηχανής θεός ούτε ειδικός στη ψυχολογία. Όμως άκουγα και όπου μπορούσα να πω κάτι μια ιδέα, μια κουβέντα το έκανα. Ποτέ δεν σχολίασα τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν ξέρω τι συνέπειες μπορεί να είχε κάτι τέτοιο και πάντα έδινα μια άλλη οπτική. Δενμπορώ να ξέρω τι γίνεται. Δεν έχω πλήρη εικόνα. Αρα μια απλή κουβέντα δική μου μπορεί να ερμηνευθεί με τρόπο εντελώς διαφορετικό.

Μου άρεσε γιατί νόμιζα ότι είχα ένα ακροατήριο και έπαιζα σε ένα θέατρο. Σκοπός μου ήταν να κρατήσω το κόσμο και στο τέλος μέσα από αυτό το show να έχουν μείνει οι γνώσεις που πρέπει στα παιδιά. Ίσως μου αρέσει να είμαι το κέντρο της προσοχής. Μου αρέσει πολύ το παιγνίδι της αλληλεπίδρασης. Προκαλώ τα παιδιά να αντιδράσουν σε κάτι που λέω, αλλά ειμαι έτοιμος και για εκείνον που θα ξεφύγει και θα πει κάτι που δεν πρέπει. Εκεί απλά σχολιάζω και του υποδεικνύω το λόθος. Δεν δείχνω διπλό πρόσωπό ώστε τα παιδιά να μη ξέρουν που βρίσκονται. (δηλαδή αν μπορούν να λένε τελικά αυτό που θέλουν ή όχι). Απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις και έχω το νου μου μη τολμήσει και σχολιάσει κανείς απάντηση συμμαθητή του. (το στυλάκι του ξερόλα : μα καλά τι ρωτάει πφ!! κα). Εκεί γίνεται ψιλοχαμός.

Τελικά νομίζω ότι δεν είπα ακόμα γιατί διδάσκω

Γιατί μ'αρέσει. Μ' αρέσει να βλέπω μαθητές μου που χαίρονται που με βλέπουν. Μ' αρέσει να είμαι το κέντρο της προσοχής (είμαι ανασφαλής -'ισως). Μ' αρέσει να δίνω τρόπο σκέψης και διεξόδου σε προβλήματα. Μ' αρέσει η συζήτηση με τα παιδιά. (Νομίζω ότι έχω "κερδίσει" και 5-6 χρόνια)

Δεν έγινα καθηγητής γιατί δεν έβρισκα τι άλλο να κάνω, όπως ομολόγησε συνάδελφος εισηγήτρια σε συνέδριο διδακτικής(!) (το είπε σε κατ' ίδιαν πηγαδάκι και μετά έκανε εισήγηση για το πως θα κάνουμε καλό μάθημα!!!)

Δεν έγινα καθηγητής για το τρίμηνο του καλοκαιριού (άλλωστε τα τελευταία χρόνια φεύγω 18/7 λόγω μηχανογραφικών)

Σίγουρα δεν έγινα για τα λεφτά.

ΥΓ : Κάποιες από αυτές τις σκέψεις τις έγραψα ήδη σε κάποιο σχόλιο στης ΕΛΕΝΑς. Είναι γιατί αυτά μου ήρθαν διαβάζοντας τη συζήτηση που άνοιξε εκεί. Συγνώμη αν σας έβαλα να τα ξαναδιαβάσετε.