Γιατί διδάσκω; (ΙΙ)

"Γιατί διδάσκω" λοιπόν το ερώτημα και το μικρόφωνο φτάνει και σε μένα...

[Για να σκεφτώ. Σίγουρα δεν διδάσκω επειδή "έτσι ήρθαν τα πράγματα" και η εκπαίδευση φάνηκε να είναι "η μόνη λύση". Ότι σκέφτηκα πως είμαι τυχερός γιατί το επάγγελμα που υποψιαζόμουν ότι θα μου αρέσει, τελικά με ξετρέλανε, αυτό ναι, είναι αλήθεια. Άρα στο νου μου το ερώτημα δεν είναι "γιατί διδάσκω", αλλά "γιατί μου αρέσει να διδάσκω". Τέλος πάντων.]

Πρώτον, μου αρέσει να διδάσκω το αντικείμενο μου: φυσικές επιστήμες. Όχι γιατί θεωρώ τις φυσικές επιστήμες ένα αξιόλογο είδος γνώσης, αλλά μάλλον γιατί συμφωνώ με αυτό που ονομάζεται "δημοκρατικό επιχείρημα" υπέρ της διδασκαλίας τους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, διδάσκουμε φυσικές επιστήμες γιατί η γνώση τους είναι απαραίτητη στους πολίτες μιας κοινωνίας που συχνά θα χρειαστεί να πάρουν θέση σχετικά με καίρια ζητήματα που σχετίζονται με τις φυσικές επιστήμες. Κλασικό παράδειγμα σε τέτοιου είδους συζητήσεις αποτελούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα. Διδάσκουμε φυσική γιατί δεν θέλουμε στο μέλλον να λάβουμε αφελείς αποφάσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα.

Δεν διδάσκω επειδή έχω μεγάλη άδειες στις διακοπές μου, αν και κάτι τέτοιο το γουστάρω φοβερά.
Καμιά φορά βέβαια εκνευρίζομαι με φωνές που ισχυρίζονται ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αραχτοί ή τεμπέληδες τύποι που δουλεύουν ελάχιστα και παίρνουν τεράστιες άδειες. Αλλά σύντομα το ξεπερνώ. Το σίγουρο είναι ότι όταν κάποιος εκφράζει τέτοιους ισχυρισμούς, είναι σαν να μου λέει ότι βάζει τη δουλειά του εκπαιδευτικού στο ίδιο τσουβάλι με οποιαδήποτε δουλειά και πως όλα αυτά τα αυτονόητα περί σημασίας της παιδείας τα έχει στείλει στο βρόντο.

Διδάσκω γιατί διδάσκω σημαίνει δημιουργώ. Κάθε μέρα ιδέες, αδιέξοδα, ιδέες και ξανά πάλι τα ίδια. Από τη βελτίωση ενός πειράματος, μέχρι το πώς θα συμπεριφερθώ απέναντι σε αυτόν τον κατακλυσμό εφηβείας ή το πώς μπορώ να ομορφύνω μια διάλεξη για ένα ας το παραδεχτώ βαρετό θέμα, δημιουργώ συνεχώς. Προσπαθώ δηλαδή...

Διδάσκω γιατί έχω και ένα κόλλημα με την τέχνη. Όχι οποιαδήποτε, αλλά τη θεατρική. Δύσκολα θα μου βγάλεις από το μυαλό την πεποίθηση ότι κάθε διδασκαλία είναι στην ουσία της μια θεατρική παράσταση. Οι ήρωες μπροστά και τα ηθικά διδάγματα από πίσω. Σαν να λέμε τα γεγονότα μπροστά και το μήνυμα πίσω. Σαν να λέμε το πείραμα μπροστά και πίσω η θεωρία που "πρέπει να φανεί".

Και τέλος διδάσκω γιατί διδάσκω σημαίνει έχω μπροστά μου μαθητές, που θυμήσου σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Που άνθρωπος σημαίνει δίκοπο μαχαίρι, ούτε αυτό να το ξεχνάς. Που μπορεί να είναι απίστευτα ειλικρινείς ή συγκινητικά αυθόρμητοι, αλλά ταυτόχρονα να είναι και οι πιο αυστηροί κριτές. Που η πιο εφιαλτική μορφή αξιολόγησης ωχριά μπροστά σε μια τους μόνο κουβέντα. Που μπορούν να σε κάνουν να δακρύσεις, αλλά και να μη μπορείς να κοιμηθείς από τις τύψεις (αλλά αυτό καλύτερα να μη το μάθουν).

Που είναι πιθανό να σε αγαπήσουν αλλά εξίσου πιθανό να σε μισήσουν.

Και εκεί μέσα εγώ "δουλεύω".