Ο ρόλος του καθηγητή στη τάξη.

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της Άννας θα προσπαθήσω να δώσω το ρόλο του καθηγητή στη τάξη. Σκοπός μου δεν είναι να γίνω "απολογητής" του κλάδου, ή να καταμαρτυρήσω όλα τα κακώς κείμενα. Θα προσπαθήσω όσο πιο αντικειμενικά να δώσω την εικόνα της σημερινής τάξης και να μεταφέρω τη προσωπική μου στάση. Κάποιοι ίσως συμφωνήσουν ίσως διαφωνήσουν, κάποιοι ίσως δουν τον εαυτό τους και κάποιοι άλλοι ίσως μπουν σε σκέψεις. Όλα καλά και ευπρόσδεκτα.

Η σημερινή τάξη είναι ένας καθρέπτης, το είπε η Άννα και συμφωνώ. Για να δούμε τι δείχνει:
Δείχνει το μπαμπά που είναι και ο "πρώτος" και όλοι οι άλλοι είναι "τίποτα".
Δείχνει τη καταπιεστική μαμά που μέσα από το παιδί της περιμένει να πετύχει τα χαμένα όνειρα της. Δείχνει τη φυσιολογική οικογένεια, τη δεμένη, με αγάπη και κατανόηση αλλά δείχνει και τη διαλυμένη οικογένεια με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Και πολλά άλλα, την υγεία, την ασθένεια, την οικονομική άνεση ή δυσπραγία, ..., ... .Πολλά.
Οι μαθητές (είδωλα αυτής της εικόνας) βρίσκονται όλοι μαζί σε ένα χώρο για πολλές ώρες και αυτά τα χαρακτηριστικά (εμφανή ή καταπιεσμένα) εμφανίζονται με διάφορους τρόπους.

Και ο καθηγητής; Μέσα σε όλη αυτή τη ποικιλία, πρέπει να δουλέψει. Και να κάνει τι; Το μάθημά του. Ίσως. Νομίζω όμως ότι σημαντικότερο είναι να περάσει "αξίες". Με τη συμπεριφορά του να δώσει δείγμα ισονομίας, αξιοκρατίας, ειλικρίνειας, σταθερότητας, σωστής κρίσης σε καθημερινά προβλήματα. Αν είναι έτσι μπορεί να σταθεί μέσα στη τάξη και να κάνει το μάθημά του. Αλλιώς πάντα θα υπάρχουν οι δυσαρεστημένοι οι οποίοι θα "τινάζουν το μάθημα στον αέρα". Μέσα στη τάξη οι μαθητές δεν πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν ειδική μεταχείριση ευνοϊκή ή όχι. Πρέπει να γνωρίζουν από τη πρώτη στιγμή που βρίσκονται και μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Αν ξεπεράσουν τα όρια πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ποινή και πρέπει να είναι ίδια για όλους, "καλούς" και "κακούς" μαθητές.

Το θέμα της προσφώνησης είναι ένα σημαντικό για μένα θέμα. Γιαυτό μαθαίνω όλους τους μαθητές με το όνομά τους. Έτσι και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι είναι "κάποιοι" που τους αναγνωρίζουν αλλά δεν θεωρούν ότι υποτιμούνται με εκφράσεις του τύπου "εσύ στο τρίτο θρανίο", ή "εσύ δίπλα στο Ταδόπουλο". (Τον Ταδόπουλο τον ξέρει εμένα όμως όχι). Σε κάθε αίτημα από κιμωλία μέχρι απουσιολόγιο ή οτιδήποτε χρειαστεί να φέρουν ή να μοιράσουν ακολουθεί το "ευχαριστώ". Δεν υπάρχει κάτι που θεωρείται αυτονόητο ή υποχρέωσή τους. Ακόμα και αν είναι έτσι, ακολουθεί το "ευχαριστώ". Με αυτό το τρόπο οι μαθητές μαθαίνουν να εκτιμούν τη δουλειά τους αλλά και των άλλων.

Στο γνωστικό επίσης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από τη πρώτη μέρα ξέρουν τι θέλω και τους κανόνες του παιγνιδιού. Αν δεν ανταποκριθούν θα έχουν τον ανάλογο βαθμό, ο οποίος είναι ένα σύνολο πραγμάτων που μετράνε στην αξιολόγηση
-προσπάθεια
-συμμετοχή
-συνέπεια
και φυσικά επίδοση.
Στα γραπτά η κλίμακα είναι εικοσαβάθμια και οι μονάδες μοιρασμένες και αν γράψεις παίρνεις αν δε γράψεις χάνεις βαθμούς. Για όλους το ίδιο. Και αν καμιά φορά κάνω λάθος (έχω ξεχάσει θέμα ή δεν πρόσθεσα θέμα κλπ κλπ) δέχομαι και ενστάσεις και αν είναι σωστές κάνω την απαραίτητη διόρθωση. Δεν έχω το "αλάθητο". Και δεν φοβάμαι αν δεν ξέρω κάτι να το ομολογήσω και να το πάρω για το σπίτι και να απαντήσω αύριο. Και θα απαντήσω. Δεν πρόκειται να αφήσω μετέωρη απάντηση.

Μέσα στη τάξη αναγνωρίζω την ανάγκη τους να πουν μια λέξη ο ένας στον άλλο. Αλλά μια λέξη όχι ψιλοκουβεντούλα. Μεγαλύτερη αναστάτωση θα προκαλούσα με συνεχείς παρατηρήσεις παρά με ένα άγριο βλέμμα όταν πάνε να ξεφύγουν. Συνήθως φτάνει και σταματάνε και η τάξη δεν καταλαβαίνει καν τι έγινε. Στα μισά περίπου της ώρας μετά την εξέταση και πριν ξεκινήσει η παράδοση, γίνεται ένα μικρό "διάλειμμα" 1-2 λεπτών. Πάντα υπάρχει μια αφορμή να πεις κάτι άσχετο, να χαλαρώσει λίγο η τάξη και να μαζευτούν μετά να περάσουν στον δεύτερο γύρο.

Για μένα αυτά είναι δεδομένα αλλά πάντα υπάρχουν οι ακραίες καταστάσεις. Εκεί εγώ έχω το χιούμορ που με σώζει. Γενικά αποφορτίζω τη κατάσταση και "τα βάζουμε κάτω". Από αυτό συνήθως βγαίνει καλό. Προσωπικά δεν βρίζω. Μερικές φορές ισορροπώ ανάμεσα στο χιούμορ και την ειρωνεία και δεν μ' αρέσει. Νομίζω όμως ότι περισσότερο είμαι στη σωστή μεριά του χιούμορ. Όταν βάζω τις φωνές και με ακούει ο όροφος, σπάνια ξεφεύγω φραστικά. Λέω πράγματα σκληρά αλλά όχι προσβλητικά. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες καταστάσεις τις αποφεύγω γιατί μετά για 4-5 μέρες δεν μπορώ να μιλήσω.

Δεν ξέρω αν κάνω καλά, ή πόσο καλά κάνω. Θα παρατηρήσατε ότι στα παιδιά δεν καταλόγισα ευθύνες (σε ελάχιστες περιπτώσεις ίσως θα έπρεπε), και ότι αναφέρθηκα κυρίως στο σπίτι. Δεν μίλησα για εκπαιδευτικούς αλλά για καθηγητές που "παίρνουν τα παιδιά στα χέρια τους" στα 12 και 15 τους με πολλά πράγματα δεδομένα από το σπίτι. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς ζητάνε από τους καθηγητές να κάνουν με 2 ή 3 ώρες την εβδομάδα, τη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά τους που δεν μπόρεσαν αυτοί να κάνουν μέσα σε 15 χρόνια. Και σε αρκετές περιπτώσεις γνωρίζοντας μια μερική αλήθεια των γεγονότων, καθιστούν το καθηγητή υπεύθυνο σε πράγματα που δεν πρέπει. Προσωπικά δεν νομίζω ότι υπάρχει άσπρο - μαύρο αλλά άπειρες αποχρώσεις του γκρι.

Τέλος πάντων μπορώ να γράφω πολλές ώρες και έτσι μαζεύομαι και σταματάω. Όμως καλό θα ήταν μέσα στα πλαίσια ενός εποικοδομητικού διαλόγου, να γράψετε όλοι τη γνώμη σας.Για τη δυνατότητα εγγραφής υπάρχουν οδηγίες στα γενικά κείμενα του blog.

Καλημέρα σε όλους.