Ο ένας: Αυθεντία στο αντικείμενό του (όχι στους μαθητές του), με άριστη μεταδοτικότητα, έχει συνεχώς στο μυαλό του (όταν διδάσκει) τι καταλαβαίνουν και τι όχι οι μαθητές του (στο γυμνάσιο), τους δίνει πολύ δουλειά για το σπίτι (ασκήσεις, εργασίες, κλπ), εξετάζει τον καθένα πολύ συχνά, πολλά γραπτά τεστ. Τους αποκαλεί αποκλειστικά με το επώνυμό τους, δεν είναι φίλος τους, δεν ενδιαφέρεται για τα προσωπικά τους. Είναι αυστηρός αλλά δίκαιος στη βαθμολογία, είναι ψυχρός στην τάξη, δεν λέει αστεία. Δεν τον ενδιαφέρει να είναι αγαπητός στους μαθητές του. Είναι καλός καθηγητής, όχι όμως πατρικός (ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστριες).
Ο άλλος: Δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την αρτιότητα των μαθημάτων του, νοιάζεται περισσότερο για τη βελτίωση του χαρακτήρα των μαθητών του, ξέρει τα προσωπικά τους, δεν τους πιέζει να μάθουν την ύλη που δίδαξε, τους εξετάζει όσο τον υποχρεώνουν οι νόμοι, τους αποκαλεί με το μικρό τους όνομα, είναι φιλικός, δείχνει προσωπικό ενδιαφέρον για τα προσωπικά θέματα που τους απασχολούν, βάζει ψηλούς βαθμούς (προβιβάζονται όλοι, ακόμα και οι «λευκές κόλλες»), δεν βάζει δουλειά για το σπίτι, είναι επιεικής στην ανησυχία στην τάξη (απαγορεύονται οι τιμωρίες). Ενδιαφέρεται για την προσωπική του φήμη στους μαθητές του, και χαίρεται όταν εισπράττει την αποδοχή τους. Είναι καλός καθηγητής, αλλά περισσότερο φιλόστοργος «πατέρας».
Ποιον από τους δυο θα προτιμούσατε για καθηγητή του παιδιού σας;
7 σχόλια:
για καθηγητή τον πρώτο, για δάσκαλο τον δευτερο.
H Lina μου το πηρε απο το...πληκτρολογιο...:)
Δεν έχω παιδιά, άρα θα μπορούσα να λέω ότι θέλω. Προφανώς και θα συμφωνησω ότι οι ανάγκες της ηλικίας "δείχνουν" καταλληλότερο τον πρώτο για καθηγητή και για δάσκαλο το δεύτερο.
Από την άλλη, το να είναι κανείς ταιριαστός με τον πρώτο ή το δεύτερο τύπο δεν είναι δυσκολότερο από το να είναι "κάπου στη μέση", υιοθετώντας δηλαδή θετικά χαρακτηριστικά και από τους δύο.
Τι σόι ερώτηση είναι αυτή; Γιατί όποιος έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά του πρώτου θα πρέπει να τα έχει όλα;(Το ίδιο και για τον δεύτερο). Δε γουστάρω ούτε αποδέχομαι έναν καθηγητή που θα μας φώναζε με το επώνυμο, αλλά όσοι είναι αυστηροί και τυπικοί δε σημαίνει ότι είναι και εχθρικοί (γιατί η χρήση επωνύμου είναι εχθρική συμπεριφορά). Ούτε θα μου άρεσε ένας καθηγητής που επιτρέπει τα πάντα, περνάει τους πάντες και δεν τιμωρεί τίποτε, αλλά με γοητεύει η ιδέα κάποιου που δεν μπαίνει στην τάξη με την ασπίδα, ούτε κρίνει εμένα και τη μετέπειτα ζωή μου από το αν έμαθα ή όχι την τάδε πληροφορία από το μάθημά του.
Δεν έχω παιδιά, οπότε δεν μπορώ να έχω πλήρη γνώμη. Είμαι καθηγητής, και πιο πριν χρημάτισα και μαθητής (όχι πάρα πολύ παλιά). Κρίνοντας από αυτή τη θέση, και τους δύο περιγραφόμενους τύπους θα τους απέρριπτα. Τον δεύτερο μάλιστα επιπλέον δε θα μπορούσα καν να τον χαρακτηρίσω ούτε φιλόστοργο ούτε καλό καθηγητή. Αφετέρου, πθιανώς αυτόν να τον απέρριπτα με κάπως μεγαλύτερο πόνο.
Εμένα θα μ'άρεσε: να μας αποκαλεί με τα μικρά. Να ξέρει καλά το αντικείμενό του. Να θέτει κάποια σαφή όρια στο τι επιτρέπεται, τι δεν ενθαρρύνεται και τι απαγορεύεται. (Έχω διαπιστώσει ότι αυτό το θέλουν και τα παιδιά). Να βάζει μεν πολλή δουλειά, αλλά όποιος δεν την κάνει να 'ναι και πάλι παιδί του. Να είναι δίκαιος στη βαθμολογία. Να μη μου δώσει ποτέ λαβή να τον περιφρονήσω (έλα μωρέ, σ' αυτόν όλοι περνάνε). Να κάνει μερικές φορές μάθημα ενώ νομίζουμε ότι χάνουμε την ώρα με συζητήσεις, αλλά και άλλες φορές να δημιουργεί συνθήκες εγρήγορσης και προσπάθειας. Να τον θαυμάζω, να τον εμπιστεύομαι και να τον σέβομαι. Να μην τον φοβάμαι (αλλά πού και πού ίσως καλός να είναι και λίγος φόβος.). Κλπ., κλπ.. Επίσης θα μου άρεσε να είναι τέλειος, αλλά αυτό πάει λίγο μακριά...
Αντε να μπω και γω στο χορό. Θα συμφωνήσω με "τη γαλαρία". Αν και στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μαθητής.Νομιζω ότι είναι ακραία τα παραδείγματα. Κάπου στη μέση είναι η ισορροπία. Σίγουρα πρέπει να είναι γνώστης του αντικειμένου του.Να μπορεί να το "κατεβάσει" στο επίπεδο των παιδιών για να μπορέσουν να το καταλάβουν, και να τους τραβήξει παραπάνω. Να αποτελεί για τους μαθητές του το νόμο, την αξιοκρατία και τον άνθρωπο που θα μπορεί να εμπιστευτεί. Να μπορεί να ακούσει χωρίς να βγάζει κορώνες ή εφημερίδα τοίχου. Να μπορεί να καθοδηγήσει δίνοντας διεξόδους και όχι υποχρεωτικές πορείες. Να ανοίγει δρόμους και προοπτικές και όχι να κλείνει με τη συμπεριφορά του. Κάθε φορά που συνοδεύω πενταήμερη εκδρομή "πληγώνομαι" γιατί βλέπω πόσο λίγο γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους που έχω μπροστά μου. Εκεί βλέπεις και μαθαίνεις πράγματα για τους μαθητές σου έξω από το πόσο έγραψε στη Χημεία και αν ξέρει ή όχι.Τέλος πάντων Σταματάω γιατί ξέφυγα πάλι.
Εκείνον που όταν βγαίνουν από την τάξη του οι μαθητές έχουν την αίσθηση ότι δεν έκαναν "μάθημα", ενώ στην πραγματικότητα έχουν επιτευχθεί οι διδακτικοί και παιδαγωγικοί στόχοι της διδ/κης ώρας.
Η ερώτηση που κατάλαβα ήταν "ο ένας ή ο άλλος?".
Η απάντησή μου είναι "φυσικά ΚΑΙ οι δύο. Αλοίμονό μου αν είχα καθηγητές μόνο του ενός ή μόνο του άλλου είδους."
ή με άλλα λόγια "Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ του ενός ή του άλλου, θα διάλεγα ανάλογα το τι ήθελα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν είναι εγγενώς κακός ο ένας ή ο άλλος, είναι απλά κατάλληλος/ακατάλληλος. Οπότε αυτό που μας ζητά αυτή η ερώτηση είναι να απαντήσουμε πότε ο ένας είναι κατάλληλος και πότε είναι ακατάλληλος. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο να το απαντήσουμε, είναι γνωστό σε όλους.
Το δύσκολο είναι να ξέρεις τι θέλεις, και αν ξέρεις τι θέλεις τότε ξέρεις και τι ταιριάζει σε αυτό που θες. "
Θέλει κανείς να πει κάτι σε αυτό που έγραψα?
Δημοσίευση σχολίου