Θα τον έχετε συναντήσει σίγουρα. Ο μαθητής Λούκυ Λουκ. Σηκώνει το χέρι πιο γρήγορα κι απ' τη σκιά του. Πριν τελειώσεις την ερώτηση…
"Κύριε ... Κύριε ..."
Κάνεις πως δεν ακούς, να τελειώσεις την ερώτηση, να την καταλάβουν οι άλλοι, να σκεφτούν, να απαντήσουν. Αν είσαι τυχερός.
Αν πάλι κάνεις το λάθος να του δώσεις το λόγο, αρχίζει το δράμα. Κόμπιασμα, τραύλισμα, άλλα 'ντ' άλλων…
«Εδώ στην άκρη της γλώσσας μου το έχω…»
Αν τον παρατηρήσεις να μη βιάζεται,... τα κάνεις χειρότερα. Είναι σίγουρος πως την ήξερε την απάντηση, πως εσύ δεν τον καταλαβαίνεις, εσύ τον μπερδεύεις και δεν τα καταφέρνει.
"Μα Κύριε, αυτό ήθελα να 'πω και γω".
(Ναι αλλά είπες άλλο.)
Κάνεις υπομονή, τα υπόλοιπα γελάνε (τον ξέρουν κι από το δημοτικό), εσύ τον προστατεύεις (το κύρος του θρύψαλα), αυτός κοκκινίζει λίγο, όμως συνεχίζει... Για μια παρτίδα χαμένη.
Είναι πιο εύκολο να κάνεις ένα ηττοπαθή να προσπαθήσει λίγο, παρά έναν αισιόδοξο να μην πετάει στα σύννεφα.
Οι γραπτές εξετάσεις είναι "μια κάποια λύσις".
4 σχόλια:
Ούτε το γραπτό δε μας σώζει! Ο μαθητής ρωτάει κάθε ένα λεπτό αν "θέλΟΥΜΕ" την ημερομηνία πάνω από το όνομα ή αντίθετα, αν "θέλΟΥΜΕ" την υποσημείωση κάτω από την εικόνα στη σελίδα 32, αν "θέλΟΥΜΕ" να αλλάξει γραμμή ανάμεσα στις απαντήσεις, αν στην ερώτηση 3 "θέλΟΥΜΕ" να γράψει ότι "επιχείρηση είναι η οικονομική μονάδα που συνδυάζει κατάλληλα..." και πριν τελειώσει βλέπεις την αλλοπαρμένη εκπαιδευτικό να ουρλιάζει "Σταμάτα βρε Ηλία επιτέλους - έχεις πει όλες τις απαντήσεις με τις ερωτήσεις σου!". Ο Ηλίας ζητά συγνώμη και λέει "δίκιο έχετε". Το επόμενο λεπτό έχει κιόλας κάνει την επόμενη ερώτηση. Τα νεύρα μου!!!!!!!!!!!!!!!
(το πιο σπαστικό είναι το "κυρία θέλΕΤΕ..." - ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ - Πήραμε!!!)
Α, έχει το παραπάνω έχει και sequel: Αφού έχουν τελειώσει τη γραπτή εέταση, έρχεται στην έδρα μαθητής με σπασμένο χέρι να εξεταστεί προφορικά επί των ίδιων ερωτήσεων. Ο Ηλίας έχει στήσει αφτί και όταν ο άλλος δεν απαντά, ΣΗΚΩΝΕΙ ΧΕΡΙ "κυρία, κυρία". "Βρε αγόρι μου, είσαι καλα; Καταλαβαίνεις ότι αυτή τη στιμή εξετάζεται ο συμμαθητής σου; Αφού εσύ τα έχεις ήδη γράψει αυτά!". Ηλίας πυροβολεί: "Δίκιο έχετε κυρία. ΘελΕΤΕ να μη σηκώνουμε χέρι, ε?".
Λέω να μπω και γω στο group therapy...
Ο κύριε... κύριε... είναι το παιδί με μηδέν αυτοπεποίθηση και μια μάνα (αυτά είναι συνήθως δουλειές γυναικών) που του έχει μάθει να πετάγεται συνέχεια για να το προσέχουν. Δε δίνει (η μάνα) σημασία στο τι ξέρει το παιδί της πραγματικά, αλλά στο τι φαίνεται να ξέρει. Μιλάμε για ένα δυστυχισμένο παιδί μιας δυστυχισμένης μάνας.
Παιδιά, δεν ξέρω αν ο Κύριε είναι δυστυχισμένος. Λυπάμαι αν είναι. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι. Αν κανείς βρέθηκε ποτέ να είναι ευτυχισμένος, είναι πιθανότερο να τον συναντήσουμε σε μοναστήρι στο Θιβέτ παρά μέσα στη δική μου τάξη. Συνεπώς, αποδέχομαι τη δυστυχία του και συνεχίζω τη ζωή μου. Όχι γιατί είμαι αναίσθητος. Όχι γιατί θεωρώ ότι η ευτυχία των μαθητών είναι έξω από τις αρμοδιότητές μου. Αλλά γιατί θα δώσω προτεραιότητα σε άλλες περιπτώσεις δυστυχίας: σε παιδιά που γίνονται δυστυχισμένα μέσα στο σχολείο, από λάθος δικό μου ή του συστήματος ή των συμμαθητών ή κατά περίπτωση ακόμη και εξωσχολικών παραγόντων, όπως οι γονείς, αλλά διάβολε, όχι, ο Κύριε δε θα είναι η προτεραιότητά μου.
Ο Κύριε είναι ένα παιδί που ενδεχομένως με εκνευρίζει. Θα φροντίσω να μην εκνευρίζομαι, και αυτό είναι όλο.
Στην πράξη, μέτρα που λαμβάνω εγώ προσωπικά είναι τα εξής:
-μόλις σηκωθεί, πρόωρα, το πρώτο χέρι, περιμένω λίγο. Δηλώνω με ή χωρίς λόγια ότι τον είδα αλλά ότι πρέπει να δώσουμε λίγο χρόνο και στα άλλα παιδιά, και τελικά δίνω το λόγο σε όποιον εγώ νομίζω ότι είναι σωστό να μιλήσει: σε όποιον έχει μιλήσει λιγότερο σήμερα, ή σε όποιον πιστεύω ότι δε θα πει την τελική απάντηση αλλά απλώς θα προχωρήσει λίγο τη διερεύνηση του θέματος, ώστε να βοηθηθούν οι υπόλοιποι που δεν έχουν καν σηκώσει χέρι (ενώ η τελική απάντηση κατευθείαν μπορεί να μη βοηθούσε), κλπ. Και κανείς δεν αποκλείει -αλλά ούτε και κανείς προεξοφλεί- να είναι ο Κύριε που τελικά θα λάβει το λόγο.
-αν λάβω μια απάντηση που δε σημαίνει τίποτε γιατί ο τύπος δεν ξέρει πώς να τη διατυπώσει, αλλά παρά ταύτα διαισθάνομαι ότι είναι η σωστή, του λέω "δεν κατάλαβα", του εξηγώ το γιατί, και προσπαθώ να τον βοηθήσω να τη σουλουπώσει. Αν τα καταφέρει, του λέω "Αα, τώρα μάλιστα! Έτσι μπράβο. Παρεμπιπτόντως, παιδιά, μην ξεχνάτε ποτέ ότι απευθύνεστε σε κάποιον που ΔΕΝ ξέρει το μάθημα και πρέπει να το καταλάβει από εσάς, και άρα πρέπει να είστε σαφείς μπλα μπλα μπλα..."
-αν ο Κύριε χάσει τελείως τα λόγια του και μείνει με ανοιχτό το στόμα, και με καμία βοήθεια δεν μπορεί να ξεκινήσει, το αντιπαρέρχομαι είτε δίνοντας τη μικρότερη δυνατή σημασία στο ατύχημά του είτε με κάποιο αστειάκι που αφήνει να εννοηθεί ότι αυτά συμβαίνουν στον καθένα και να μην αισθάνεται άσχημα.
Δημοσίευση σχολίου