Νταουνσάϊζιν

Ο μαθητής ήταν αστέρι. Πραγματικό, όχι σαν κάτι πριμοδοτούμενα ιμιτασιόν. Μυαλό ξυράφι, μνήμη ελέφαντα, κρίση διαμάντι. Οι επιδόσεις και η αυτοπεποίθησή του κτυπούσαν ταβάνι. Και σε όλα τα μαθήματα, και στις ξένες γλώσσες και στους υπολογιστές, και βέβαια πτυχία, κι άλλα πτυχία και έπαινοι και υποτροφίες και συστατικές. Να μη λέω πολλά, πέτυχε και πήγε ψηλά. Μετά από είκοσι χρόνια, στέλεχος πολυεθνικής. Εξεκιούτιβ. Ακριβά ρούχα, αυτοκίνητο, Μύκονοι κι Αράχωβες φουλ, χαϊλίκια. Φέρτε μου πιστωτικές να υπογράφω.
Μια μέρα τον φώναξε ο HRA: «Κοιτάξτε, πραγματικά λυπόμαστε, αλλά βλέπετε τα αμερικάνικα κεφάλαια μάς ζητούν απόδοση 15%, και εμείς δεν το πετυχαίνουμε, έτσι λοιπόν, δυστυχώς για σας, πρέπει να σας απολύσουμε». Νταουνσάϊζιν! Ή (με ορολογία εξεκιούτιβ): "Να πρέπει να συρρικνώσεις μια επιχείρηση της οποίας οι απερίσκεπτες ασφαλιστικές επιβαρύνσεις θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά της."
...
Τυχαία συνάντηση με τον παλιό του καθηγητή. Στην αρχή έκανε να τον αποφύγει (όπως τους περισσότερους παλιούς γνωστούς). Το μετάνοιωσε αμέσως. Άλλωστε δεν ήταν σαν εκείνον τον γραφικό που τσιρίζει "Λαμπρόπουλε" μες το κρυσταλλάδικο. Κάθισαν να τα πούνε.
"Το πρόβλημα όταν είσαι άνεργος, Κύριε, είναι ότι δεν ξέρεις πότε θα πάψεις να είσαι. Ούτε καν αν θα πάψεις να είσαι. Από μήλο της έριδας γίνεσαι κάποιος που χρήζει βοήθειας. Όπου κι αν πήγα, άκουσα, ότι η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή, ότι δεν υπάρχει ζήτηση σ' αυτόν τον τομέα, ότι είμαι πολύ μεγάλος (εγώ; ούτε καν 35), πολύ ακριβός, και το τελευταίο που σκοτώνει, Κύριε, ότι έχω περισσότερα από τα απαιτούμενα προσόντα!!!"