Το blog "οι εκπαιδευτικοί μιλούν..." απευθύνεται σε ανθρώπους που εμπλέκονται με τη διδασκαλία, ανεξαρτήτως βαθμίδας ή γνωστικού αντικειμένου. Στη συζήτηση μπορούν φυσικά να συμμετέχουν και άλλες "φωνές" (μαθητές, γονιοί κ.α.), καταθέτοντας είτε post, είτε σχόλιο.

Όποιος λοιπόν επιθυμεί, μπορεί να επιχειρήσει να απαντήσει, καταθέτοντας την άποψή του
[για να αποκτήσετε δικαίωμα δημοσίευσης, αρκεί ένα mail στο gepsimos (papaki) yahoo.gr ]

Μπορείτε να συμμετέχετε στη συζήτηση είτε γράφοντας ένα post-απάντηση σε κάποιο από τα προϋπάρχοντα ερωτήματα (πχ. "γιατί διδάσκω;" ή "θυμάμαι μια φορά στην ταξη..."), είτε προτείνοντας ένα νέο θέμα...

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Σχολική βία: Γιατί;

Θεωρώ ότι το προηγούμενο ποστ αφορά, εμμέσως πλην σαφώς, ένα σημαντικό θέμα. Αυτό της σχολικής βίας. Προσπαθώντας λοιπόν να δώσω συνέχεια στην αρκετά ενδιαφέρουσα συζήτηση που άνοιξε στα σχόλια εκείνου του ποστ, ρωτώ ανοιχτά:

Ποιον θεωρούμε υπεύθυνο για τη σχολική βία; Το μαθητή που τη διαπράττει; Τους γονείς ή τους φίλους που πιθανότατα την καλλιεργούν; Την τηλεόραση που τη "διαφημίζει"; Τους εκπαιδευτικούς που δεν την "προλαβαίνουν"; Την πολιτεία; Κάποιον άλλο;

Περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας.

Ανεξάρτητα πάντως από την απάντηση του καθενός, που (μαντέυω ότι) δε θα θεωρεί ένοχο το "βίαιο" μαθητή, μάλλον θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις το γεγονός ότι στο τέλος τον μαθητή τιμωρούμε για τη βίαια πράξη του...

Έτσι δεν είναι; Ποια είναι η πιο συνηθισμένη απάντησή μας: Αποβολή/παρατήρηση/απομόνωση ή "επίθεση αγάπης"...;

ΥΓ. Ο αναμάρτητος να ρίξει τη πέτρα: προσωπικά, όταν έχω περιστατικό (οποιασδήποτε μορφής) βίας στη τάξη μου, προσπαθώ να μην τιμωρήσω αλλά να συζητήσω. Μάλλον σε προσωπικό επίπεδο (αν και έχω δει τάξεις που διαθέτουν το κατάλληλο κλίμα για τέτοιες συζητήσεις). Αν είναι να τιμωρήσω πάντως κάποιον, τιμωρώ μαθητή. Σε κοινωνίες, οικογένειες, κανάλια και πολιτείες κάνω τη πάπια.

ΥΓ2. Για όποιον προλαβαίνει, γιατί εξελίσσεται σήμερα, μέχρι τις 9 το βράδυ: Σεμινάρια με θέμα "Σχολική βία: αίτια, μορφές, τρόποι αντιμετώπισης", στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Το πρόγραμμα είναι εδώ

9 σχόλια:

Reticus είπε...

Παρότι το προηγούμενο post έθιγε περισσότερο τη διευθυντική στάση απέναντι σε μια κατάφωρη παραβίαση του νόμου και της εκπαιδευτικής τάξης, ας απαντήσω για το θέμα της βίας.
Η διάχυση των ευθυνών στρογγυλεύει τις γωνίες και τελικά ο υπεύθυνος βγαίνει λάδι γιατί "η κοινωνία είναι κακούργα" ή γιατί "είχε άσχημα παιδικά χρόνια".
Άλλωστε το σχολείο δεν είναι δικαστήριο. Συνεπώς δεν τιμωρεί "ηθικούς αυτουργούς" ακόμα και αν ο ρόλος τους είναι καίριος. (Δε νομίζω να διαφωνίσει κανείς με τους
παράγοντες που αναφέρεις). Όμως το σχολείο δεν μπορεί να κάνει άμεσα τίποτα σε αυτό το θέμα.
Παρότι όχι αναμάρτητος θα ρίξω την πέτρα: Το εννοείς ότι "συζητάς" απέναντι σε (οποιασδήποτε μορφής) βία; Ακόμα και σε αυτή που εσύ είσαι ο στόχος; Αν δεχτείς ένα υβρεολόγιο γιατί εφαρμόζεις το πρόγραμμα σπουδών (όπως η καθηγήτρια, της οποίας το "λάθος" ήταν - καθότι νέα στο σχολείο αυτό - ότι ήθελε να μην ξεφτιλίζει το μάθημα για το οποίο πληρώνεται - λάθος που δεν έκανε ο καθηγητής που τη διαδέχτηκε στο εργαστήριο); Αν σε απειλήσουν ότι θα σε δείρουν μέσα στην τάξη; Αν πραγματοποιήσουν τις απειλές τους; Θα συζητήσεις με τον υβριστή σου ή με τον τραμπούκο (που εσύ συνεχίζεις να τον λες) μαθητή; Τι θα του πεις; Και τι αποτέλεσμα νομίζεις ότι θα φέρεις;

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Απίστευτο! Μόλις γύρισα από την ημερίδα. Ενδιαφέρουσα ήταν, αν και δεν την παρακολουθησα ολοκληρη. Το ποιος φταίει για τη σχολική βία είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα και δε νομίζω ότι υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Το θέμα είναι περισσότερο σύνθετο και πολύπλοκο απ' ότι νομίζουμε. Προς το παρόν , δεν έχω μια ξεκάθαρη απάντηση, αλλά μου φαίνεται πως το σχολείο πρέπει να παίξει κι εδώ ένα πιο καθοριστικό ρόλο κι όχι απλώς το ρόλο του παρατηρητή. Στην ημερίδα είπαν ότι στην Ευρώπη εφαρμόζονται με επιτυχια ειδικά προγράμματα για την πρόληψη της σχολικής βίας. Γιατί όχι και 'δω;

ELENA είπε...

Είμαι κατά της βίας σε όλες της τις μορφές. Το σχολείο συχνά προάγει την ανισότητα και δεν εκτονώνει σκέψεις και συναισθήματα. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να προσεγγίζει και τις ιδιαίτερες συναισθηματικές ανάγκες των μαθητών. Μοιάζει συχνά σαν κάτι αποκομμένο από την εσωτερική αλήθεια των μαθητών. Οι μαθητές είναι αβοήθητοι ψυχικά στο σχολείο και αυτό είναι μείζον ζητούμενο. Η εστίασή μας στο γνωστικό κομμάτι αποδυναμώνει εμάς τους δασκάλους και μας δημιουργεί έναν "στραβισμό". Παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται συνήθως μετά την αποκλίνουσα συμπεριφορά.
Ο Αrthur μοιάζει να το παρουσιαζει σαν μονόδρομο το θέμα. Το σχολείο μπορεί να κάνει πολλά πράγματα αλλά μέχρι τώρα δεν κάνει κάτι επί της ουσίας. Κι όταν λέω σχολείο εννοώ όλους εμάς που μένουμε τις περισσότερες φορές στην επισήμανση. Ποιοι από τους δασκάλους με τη γενικότερη έννοια επιδρούν με όπλο την παιδαγωγική και τη σχολική ψυχολογία;
Λίγοι..........

Xrysostomos είπε...

@Arthur
βλέπω ότι διαφωνούμε σε πολύ κεντρικά ζητήματα (διαφωνώ σε οτιδήποτε έγραψες στο σχόλιο σου, εκτός από τη διαπίστωση ότι "το σχολείο δεν είναι δικαστήριο και συνεπώς δεν τιμωρεί "ηθικούς αυτουργούς").

Δεν συμφωνώ ας πούμε ότι υπάρχουν υπεύθυνοι που "τη βγάζουν λάδι" επειδή μια ολόκληρη κοινωνία μπορεί να αποτελεί ηθικό αυτουργό. Ισχυρίζομαι ότι δεν είναι καν υπέυθυνοι - είναι προφανές ότι οι απόψεις μας βρίσκονται πολύ μακριά η μία από την άλλη.

Σημείωσε επίσης ότι (ακόμη και άσχετα με το ποιος είναι υπεύθυνος) όπως το σχολείο δεν είναι δικαστήριο έτσι ούτε κι εγώ ή εσύ δεν είμαστε δικαστές. Ποτέ κανείς δεν με έκρινε αν μπορώ να μπω σε τάξη με βάση το αίσθημα της δικαιοσύνης που έχω ή δεν έχω, άρα καλύτερα να μη το καταχράζομαι.

Αυτό σημαίνει ότι όταν λέω συζητάω απέναντι σε (οποιασδήποτε μορφής) βία, δεν εννοώ κάτι άλλο, εννοώ ακριβώς αυτό που λέω.

Ειδικά αν εγώ είμαι ο στόχος κάποιας βίας (που βέβαια συχνότερα συμβαίνει στην υπόλοιπη ζωή μου, παρά στη δουλειά μου, αλλά τέλος πάντων), θεωρώ ότι ο πλέον άστοχος τρόπος να αντιδράσω είναι με τιμωρία, δηλαδή με βία από την πλευρά μου. Γιατί και η τιμωρία βία είναι, απλά έχουμε την άδεια να τη διαπράττουμε.

Θεωρώ επίσης απαράδεκτο τον όρο "τραμπούκος" για οποιονδήποτε μαθητή του πλανήτη, ιδιαίτερο αν προέρχεται από εκπαιδευτικό. Συχνά ξεχνάμε ότι οι μαθητές μας είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται στα σχολεία (βλέπε υποχρεωτική εκπαίδευση), ενώ εμείς το έχουμε διαλέξει (βλέπε τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω). Που σημαίνει ότι δικαιολογία για να αντιδρούν απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα την έχουν.

Και τέλος, δεν "νομίζω" ότι με τη στάση μου φέρνω κάποιο αποτέλεσμα.

Φέρνω.

Reticus είπε...

@Xrysostomos
Πράγματι διαφωνούμε σε κεντρικά ζητήματα και αυτό - για μένα - είναι ευχάριστο και χρήσιμο.
Όμως σε μερικά πράγματα συμφωνούμε:
1. Οι μαθητές δεν είναι "υπεύθυνοι" (από νομικής πλευράς) γιατί είναι ανήλικοι.
2. Το σχολείο δεν δικάζει γιατί δεν λειτουργεί ως κοινωνία (που έχει νόμους).
3. Οι καθηγητές δεν είναι δικαστές και δεν τιμωρούν (άλλωστε δεν τους το επιτρέπει ο νόμος). Τις τιμωρίες τις επιβάλλει ο διευθυντής ή ο σύλλογος των καθηγητών.
4. Έχουν πράγματι δικαιολογία να αντιδρούν στο εκπ. σύστημα οι μαθητές. Κι όχι μόνο οι 15χρονοι (υποχρεωτική εκπ.) αλλά και οι μεγαλύτεροι (λύκειο, τριτοβάθμια,...)

Μιλώντας για ενδοσχολική βία σε τι αναφερόμαστε; Στο ότι πέταξε κάποιος μια σαΐτα στον πίνακα, ή ότι έσπασε ένα κεφάλι σε ένα μαθητικό καυγά;
Αποδοκιμάζεις τη λέξη "τραμπούκος" αν αποδίδεται στη συμπεριφορά κάποιου μαθητή (ιδιαίτερα από εκπαιδευτικό (sic)); Την αποδοκιμάζεις κι όταν αποδίδεται στη συμπεριφορά οποιουδήποτε; Δεν υπάρχουν τραμπούκοι; Και γίνονται τέτοιοι μόλις απεκδυθούν τη μαθητική ιδιότητα; Οι συμμορίες που κλέβουν ή τρομοκρατούν τους συμμαθητές τους μέσα στο σχολείο, πώς καλούνται politically correct;
Σε κάποιο σχολείο λειτουργεί σύστημα προστασίας. (Μαθητές "φορολογούν" μικρότερους για να τους προστατεύουν από τις αντίπαλες ενδοσχολικές συμμορίες.) Αν δεν συμμορφωθούν με την καταβολή του κόστους προστασίας έχουν ποινές. Αυτό πώς θα το ονομάσουμε; Όχι νταβατζιλίκι; Τέλος με αυτό.
Η βία στα σχολεία έχει αλλάξει ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να μη το βλέπεις (δεν είσαι και υποχρεωμένος) και ίσως αυτή είναι η αιτία που διαφωνείς "σε κεντρικά ζητήματα μαζί μου." Τα παιδιά τώρα πια κάνουν εγκλήματα που παλιά έκαναν οι μεγάλοι. Τους τα δίδαξαν αυτοί; (ή η τηλεόραση;) Καμιά αντίρρηση. Όμως τα κάνουν.

MANALISS είπε...

Καλησπέρα. Είδα ανοικτά και μπήκα. Είναι καλό να έχουμε διαφορετικές απόψεις σίγουρα αλλά μην ανάβουν και πολύ τα αίματα.
Φοβάμαι Arthur ότι είσαι πολύ αυστηρός. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Και στα 16 και στα 17 και όχι από το νόμο. Από τη παιδαγωγική αντιμετώπιση που πρέπει να δείχνουμε. Αν τα κρίνουμε από απέναντι ίσως δεν μπορέσουμε να ακούσουμε αυτά που θέλουν να μας πουν όταν σκύψουμε το αυτί να ακούσουμε. Και είναι πολλές φορές που θέλουν να μιλήσουν και δεν ακούει κανείς (πουθενά σπίτι σχολείο, φίλοι). Οι συμμορίες που αναφέρεις είναι "το αυτί" που ψάχνουν. Δεν θα συνεχίσω. Θα προσπαθήσω να σου δείξω τι εννοώ με μια ιστορία - πραγματική - που αφορά δικό μου συμμαθητή και μας την είπε όταν ήταν 42 χρονών (αποφοίτησα το 1979 εποχές κατά πολύ "πιο ήρεμες").
Ο Σωτήρης λοιπόν λέει σε κάποια φάση μετά από ένα αγώνα 5Χ5 που παίζαμε παλιοί συμμαθητές.
-Εγώ ότι έγινα το οφείλω σε σας.
Κόκκαλο εμείς. Στο σχολείο θέλεις να πεις ρωτάμε;
-Όχι σε εσάς.
-Καλά πως έτσι;
- Εγώ από τα 14 μου είχα φύγει από το σπίτι και γυρνούσα τα βράδια. Δεν υπήρχε κάτι που να μη το είχα κάνει.Είχα χάσει δυο χρονιές. Κοιμόμουνα στις 5 - 6 τα χαράματα από μπαρ και ξενύχτια κλπ κλπ.
- Και εμείς πως...
- Όταν ήρθα στο τμήμα σας με αγκαλιάσατε.Κανένας δεν με αντιμετώπισε σαν αλήτη που χάνει τη μια χρονιά μετά την άλλη. Με βοηθήσατε στα μαθήματα, να περάσω τις τάξεις με βάλατε στις παρέες και τις ομάδες ποδοσφαίρου, με κάνατε παρέα. Εσείς είχατε τα σπίτια σας και σας παρακολουθούσαν και σας βοηθούσαν. Εγώ είχα εσάς. Μου δείξατε ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό.
Ο Σωτήρης σήμερα είναι περίπου 50 χρονών με οικογένεια, και σταθερή δουλειά.
Τίποτα άλλο.

Πέπε είπε...

Αυτό που έγινε με το Σωτήρη είναι κάτι που μπορούμε όλοι να κάνουμε: δασκάλοι, συμμαθητές, οποιοσδήποτε. Δεν είναι εύκολο, ούτε ανώδυνο, αλλά είναι ίσως σχετικά πιο εύκολο απ' ό,τι άλλες μέθοδοι (αν μη τι άλλο, δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις). Αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η φιλική αποδοχή θα οδηγήσει τον υποψήφιο παρία (χαμένο, αντικοινωνικό, περιθωριακό, πρεζάκια, εγκληματία κλπ.) σε μία στρωτή, ομαλή ζωή με γυναίκα και παιδιά και σταθερή δουλειά και ισορροπημένη ψυχολογία.

Ο θεός είναι μεγάλος. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλος. Αλλά και οι δυσκολίες της ζωής είναι μεγάλες.

Κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό;
...Ίσως. Γιατί όχι; Αν δεν πιάσει, τουλάχιστον δεν επιδεινώνει τα πράγματα.

Dimopoulou Alexandra είπε...

αξιόπιστη και σοβαρή προσφορά δανείου

Γεια σας, είμαι ένα πρόσωπο που προσφέρει διεθνή δάνεια. Με ένα κεφάλαιο που θα χρησιμοποιηθεί για βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα δάνεια μεταξύ ατόμων, το οποίο κυμαίνεται από 4.000 έως 500.000 ευρώ σε όλους τους σοβαρούς ανθρώπους και στις πραγματικές ανάγκες, το επιτόκιο είναι 3% ετησίως. "Χρηματοπιστωτικά δάνεια, υποθήκες, δάνεια επένδυσης, δάνεια αυτοκινήτου, προσωπικά δάνεια Είμαι διαθέσιμος για να ικανοποιήσω τους πελάτες μου εντός 3 ημερών από την παραλαβή του αιτήματός σας.
Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί μας στο dimopouloualexandra71@gmail.com

maziu είπε...

Επείγον δάνειο: caravellamariepierre@gmail.com

Γεια σας, Ιδιαίτερα σε όλη την Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο (Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία, Ρουμανία, Ιταλία, Ισπανία, Καναδάς, Πορτογαλία, Λουξεμβούργο, Γουιάνα, Ρεϊνιόν, Μαγιότ, Γουαδελούπη, Μαρτινίκα, Γαλλική Πολυνησία, Νέα Καληδονία ...) , Έβαλα στη διάθεσή σας ένα δάνειο που κυμαίνεται από 3.000 € uro έως 500.000 ευρώ με πολύ απλές συνθήκες με επιτόκιο 2%. Επίσης, πραγματοποιώ επενδύσεις και δάνεια μεταξύ ατόμων κάθε είδους. Προσφέρω πιστώσεις βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί μου απευθείας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: caravellamariepierre@gmail.com