Το σχολείο είναι βαρετό

Και εκείνη η ακτή στο βάθος του ορίζοντα είναι η Αμερική.

Υπάρχει σχολείο που δεν είναι βαρετό; Σε ποια χώρα;
Υπάρχει μάθημα σε σχολική τάξη που να μην είναι ποτέ πληκτικό; Ποιος διδάσκει και ποια ύλη;
Υπάρχουν έφηβοι μαθητές που κάθονται σε θρανία επτά ώρες επί πέντε μέρες επί εννέα μήνες επί διακόσιες πενήντα χιλιάδες μαθητές δευτεροβάθμιας και δεν βαριούνται; Από τι πάστα είναι πλασμένοι;
Υπάρχουν καθηγητές που «κτυπάει το κουδούνι: μπες – κτυπάει το κουδούνι: βγες» και δεν χαίρονται όταν «χάνουν μάθημα»; Πόσο καιρό διδάσκουν, ποιο μάθημα και σε ποιους μαθητές;
Τα σαΐνια οι διδακτικάριοι έχουν γεμίσει χιλιάδες χιλιόμετρα «πέϊπερς» για να μετατρέψουν το σχολείο σε κυψέλη «των νέων, σύγχρονων γνώσεων», για «να γίνει ελκυστικό το μάθημα», για «να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν» (οι μαθητές). Η καινοτομία (στη χώρα μας): η μέθοδος «πρότζεκτ». Τα αποτελέσματα; Πρώτα να τελειώσουν οι καταλήψεις.
Μα καλά, δεν έμαθαν οι μαθητές ότι με τις καινούργιες μεθόδους διδασκαλίας, όχι μόνο δε θα πλήττουν, αλλά θα «οικοδομούν τη γνώση μόνοι τους» κι όχι από «αγράμματους, απαίδευτους, αδιάφορους και βολεψάκηδες εκπαιδευτικούς» (http://panokato.blogspot.com/2007/11/blog-post_02.html); Δεν ακούσανε για τα καινούργια «εκπαιδευτικά πακέτα»; Βιβλίο μαθητή, βιβλίο εργασιών, βιβλίο εργαστηρίου, βιβλίο καθηγητή, υποστηρικτικό υλικό, εκπαιδευτικό λογισμικό… Και να τα «βίντεο», τα «πάουερπόϊντ», τα «ανιμέισον», τα «σιμιουλέϊσον». «Κάνε κλικ παιδί μου για να κάνεις ραν».

– Κύριε, άμα λύσω την άσκηση αλλά δεν βρω το αποτέλεσμα, πειράζει; (Μαθήτρια Β' λυκείου, «θετικής» κατεύθυνσης, με το δάκτυλο στο στόμα, ναζιάρικα).

– Γιατί παιδί μου;

– Γιατί δεν μπορώ να διαιρέσω με δεκαδικό.

– …

Κύριε, να βγω έξω; (δεν έχει σήμα το κινητό μου)